Oriëntaalse dans is een mysterieuze en feestelijke dansvorm die door de eeuwen heen heel wat verschillende invloeden heeft ondergaan. De exacte herkomst is door de lange geschiedenis en de vele verschillende interpretaties moeilijk te achterhalen. Buikdansen ontstond voornamelijk in de landen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Algemeen wordt aangenomen dat Egypte de bakermat is van de 'Oriëntaalse dans'. Toch zijn er ook andere invloeden terug te vinden onder meer uit India en Andalusië. Oorspronkelijk was 'Oriëntaalse dans" een verzamelnaam voor verschillende folkloristische dansstijlen die voornamelijk werden beoefend in de familiale sfeer. De typische klederdracht bestond uit een lange, wijde jurk met een sjaal rond de heupen. Deze folklore-dans ontwikkelde zich tot een professionele podiumkunst in Egypte. De vernieuwde 'Cabaret'stijl met het typische glamoureuze tweedelige buikdanskostuum was meer expressief en elegant. Naast de Egyptische stijl ontstonden ook vele andere stijlen zoals onder meer de Libanese stijl en de Turkse stijl. Elke stijl heeft bepaalde accenten en typische kleding, maar de kunst van de 'isolatie' staat altijd centraal. In tegenstelling tot westerse dansvormen, waarbij het lichaam vaak als één geheel beweegt, kunnen oosterse danseressen door middel van een indrukwekkende lichaamsbeheersing de verschillende lichaamsdelen gecontroleerd en afzonderlijk bewegen. Daarnaast wordt de dans vooral gekenmerkt door krachtige heupbewegingen en lenige, mysterieuze slangenbewegingen. De fascinerende kracht van de Oriëntaalse dans ligt in de combinatie van ritmische energie met zachte, poëtische gevoeligheid.

 

Doordat buikdansen niet aan strikte regels is onderworpen, kan elke danseres haar eigen artistieke talent tot uiting brengen. De dans komt uit de ziel en het hart van de danseres die met haar lichaam vorm geeft aan de emotie in de muziek. Hierdoor krijgt de dans telkens nieuwe impulsen en ontwikkelt elke danseres haar ‘eigen’ stijl. Dankzij nieuwe, experimentele invloeden en kruisbestuivingen wordt de dans steeds rijker, gevarieerder en actueler. 

 

‘Oriëntaalse dans’ is een letterlijke vertaling van de Arabische naam ‘Raqs Sharqi’ en van het Turkse ‘Oryantal dansi’.

Westerlingen die voor het eerst met deze dans in contact kwamen hadden enkel oog voor de bewegingen van de ‘buik’. Zo ontstond de benaming 'danse du ventre', 'bellydance' of 'buikdans'. 'Buikdans' is dus een westerse benaming voor een oosterse dansvorm.

  
Over buikdansen bestaan veel misvattingen. Zo is er bijvoorbeeld de fantasie dat buikdansen ontstaan zou zijn als een verleidingsdans voor de sultan in de harem. Dit strookt echter niet met de realiteit. Buikdansen ontstond als een sacrale vruchtbaarheidsdans en werd enkel door en voor vrouwen beoefend. Later werd buikdansen geassocieerd met feestelijkheden en werd de dans een belangrijke vorm van vrouwelijk amusement. De dans werd aangeleerd van moeder op dochter en was traditioneel helemaal niet voor mannenogen bestemd. Dit vooroordeel wordt vaak in de hand gewerkt door de media en door sommige danseressen, niet in het minst in de toeristische sector in de landen van oorsprong. Gelukkig wordt buikdansen steeds meer erkend als een échte kunstvorm. Een goede buikdanseres beoefent een verfijnde, hoogstaande danskunst. Professioneel buikdansen vraagt veel oefening, doorzettingsvermogen en toewijding. Het vergt niet alleen een grote fysieke inspanning, maar ook een spirituele betrokkenheid: een buikdanseres danst niet enkel met haar lichaam, maar ook met het hoofd en vooral met het hart.

 

Oriëntaalse dans doet grenzen vervagen. Samen buikdansen creëert een sfeer van openheid, vertrouwen en samenhorigheid. Het is een kennismaking met een feestelijk deel van de Oriëntaalse cultuur.

​

Het unieke aan buikdansen is dat het vrouwen van álle leeftijden, álle vormen, álle culturen en álle delen van de bevolking aanspreekt. Westerse schoonheidsidealen zijn bij buikdansen niet van belang, Plezier hebben en genieten ... daar gaat het om!!!